در حرمت عزای ماه عشق 

در سوگ سید و سالار و یاران 

با چشمانی خیس و نالان 

و با لبهایی بلی گویان 

وبا لباسی به رنگ عشق 

برای باریدن باران 

به انتظار صبح ظفر به احرام نشسته ایم 

مسیر زندگی به رد پای توست
حدیث بندگی ، سند بنام توست
نشان عاشقی وصال کام توست
شهید تشنگی در ارزوی نای توست
زمین و هر زمان در انتظار زین توست
بیا تمام زندگی ، نگین بنام توست
به انتظار روی تو ، سبو بدست به کوی توست
نظر به این شکسته دل ،در ارزوی بوی توست 

با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام 
باز به دنبال پریشانی‌ام 

طاقت فرسودگی‌ام هیچ نیست 
در پی ویران شدنی آنی‌ام 

آمده‌ام بلکه نگاهم کنی 
عاشق ان لحظه‌ی طوفانی‌ام 

دلخوش گرمای کسی نیستم 
آمده‌ام تا تو بسوزانی‌ام 

آمده‌ام با عطش سال‌ها 
تا تو کمی عشق بنوشانی‌ام 

ماهی برگشته ز دریا شدم 
تا تو بگیری و بمیرانی‌ام 

خوب‌ترین حادثه می‌دانمت 
خوب‌ترین حادثه می‌دانی‌ام؟ 

حرف بزن ابر مرا باز کن 
دیر زمانی است که بارانی‌ام 

حرف بزن، حرف بزن، سال‌هاست 
تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام 

ها به کجا میکشی‌ام خوب من؟ 
ها نکشانی به پشیمانی‌ام! 

محمدعلی بهمنی

در لابلای پیچ و پیچکها

در قاب شبنم ها

در روز ادینه

دردیست در سینه

آید چو خورشیدی

عشق است سراسیمه

این جمعه می اید

شعر سحر گاهم

این قبله پیروز است

عید من امروز است

او مظهر عشق و

من تشنه ی آبم

امشب نمی خوابم

شاید که می اید

با نوازش دستان تو 

محبت شکل دیگری دارد

کلام تو گویاتر از هر گفتنی است

تو سخاوت خورشیدی 

تو دریایی 

غرق شدن در دریای تو 

به ساحل رسیدن است

تو اغوش ارامشی

   ای آبی تر از آبی ! پیدا تر از پیدا ! باران تر از ابری !

آغوش دریایی ! ساحل نمی آیی؟

حالم نمی بینی؟ یادم نمی گیری ؟

پشت کدام ابری؟

رمز کدام حرفی ؟

فردا نمی آیی؟

هر صبح و هر شامی

اهسته می آیی.

اینجا شبیخونست

اینجا هوا شرجیست

حال دلم ابریست

شکی نمی بینم گرچه زمین گیرم

فردا را میبینم.

با طلوع خورشید

و ذوالفقار عدالت در دست

و اجابتی سر سبز

در همسایگی با ایینه 

می ایی

چو خورشیدی که مهربان می خندد

چه جهانی است خدا ؟!

سرزمینی که در آن خانه تو

چه غریب است صدا !

خبر از ظلم و ستم ، بیداد است

دل طفلان یتیم

دل هر ماتم زده ای

ویران است

چه جهانی است مرا ؟!

وقت ان است که در عصر فضا

مردی از  جنس خدا

گل بکارد

پر کند ز عدل و داد

چه جهانی است خدا؟!

برسان یاور ما

یقین دارم که  در یک روز رویایی

چو آن خورشید پنهانی

زنی  بانگ انا المهدی

به لطف حی یزدانی

خبر دارم  که می آیی

بنام تو سحر گاهی

ندا دادم که مولایی

دعا خواندم که می ایی

به عشق تو  سر راهی

نشستم چون پر کاهی

یقین کردم که می بینی

من ان مورم ، سلیمانی

به دل دارم که می ایی

بیا ای آل یاسینم

دلم میخواد که بر خیزم

ولی خاک و زمین گیرم.

و امروز هم ....

چشم براهت هستم

دیشب خانه ی دلم را در چشمه انتظار اب و جارو کردم

برای تو ...

دل براهت سپرده ام

هر لحظه صدایت را زمزمه می کنم

هر دم دلم آمدنت را سرک می کشد

و این جمعه را آخرین ثانیه ی انتظار می شمارد.

کدام روز ظهور مبارک را رقم می زنی؟

کدام عصر سرود رهایی را فریاد خواهیم کرد؟

کدام مردم پرچم عشق را اهتزاز می دارند؟

تا لحظه ی نوشیدن شهد اخرین

من تو را چشم در راهم.